Luchtakoestiek: Vroege luistertoestellen (1915 – 1930)
Luchtakoestiek: vroege luistertoestellen (1915 – 1930)
Ten minste een dozijn verschillende akoestische locatietoestellen voor vliegtuigen uit verschillende landen waren in de 20-er jaren verkrijgbaar op de militaire markt. Zij dienden zoals gezegd als aanvulling op visuele middelen voorafgaand aan het gebruik van geschut.
Deze toestellen bevatten meestal vier geluidopvangende elementen, zoals gebogen schelpen of hoorns die in paren werden gebruikt. Twee elementen op een vaste onderlinge afstand waren instelbaar in het horizontale vlak voor de bepaling van de kaarthoek en de twee andere in het verticale vlak voor de elevatiemeting.
Het geluidtransport van elk element van een paar hoorns naar een corresponderend paar menselijke oren vond plaats door middel van metalen of rubberen buizen. Een paar hoorns is in de juiste richting gesteld indien de beide oren de signalen gelijktijdig ontvangen. Om de verandering van het tijdverschil in geluidontvangst te vergroten waren de elementen van elk paar hoorns op grote onderlinge afstand geplaatst.
[Tekst met dank aan het Canadian War Museum, Ottawa, Canada]:
De Mk 1 Sound Locator werd vervaardigd door A.W. Gamage Ltd. in Groot-Brittannië tijdens de eerste wereldoorlog. In de begintijd van de eerste wereldoorlog was luchtafweerverdediging een totaal nieuw veld voor de defensies. De detectie van ongeziene binnenkomende vliegtuigen was een groot probleem. De enige mogelijke oplossing met de toen beschikbare technologie waren geluidsdetectoren die een idee konden geven van de richting en hoogte van een vliegtuig op basis van het geluid van de motor. Buizen waren verbonden de bases van twee horizontaal gemonteerde grammofoonachtige hoorns met een paar stethoscoopachtige oordoppen. Een operator bewoog de detector totdat het geluid in elk oor gelijk was waarna het (theoretisch) in de richting van het vliegtuig was gericht. Een tweede bediener gebruikte de verticaal gemonteerde hoorns om de hoogte in te schatten. Het systeem was echter op zijn best rudimentair omdat de locatie van het vliegtuig alleen kon worden vastgesteld als het geluid werd waargenomen. Nadat een goed contact was gemaakt waren er dan moeizame berekeningen nodig om een afweergeschut goed te richten. Elke afwijking in de vliegbaan van het vliegtuig maakte het systeem nutteloos. Het was echter het enige systeem dat beschikbaar was voor het detecteren van de nadering van ongeziene vliegtuigen tot de ontwikkeling van de radar in de jaren dertig. Volgens de Imperial War Musea zou dit apparaat een beste accuraatheid van 0,1 graad hebben.
